Η βραχνή φωνή του ψάλτη αντηχούσε παράφωνα και φάλτσα στην εκκλησία του χωριού εκείνη τη νύχτα της Ανάστασης, και ο ψάλτης, ο κυρ Ανδρέας, έτρωγε τα φωνήεντα και τις καταλήξεις, λες και θαλασσοπάλευε με τα κύματα του κανόνα του μεγάλου Σαββάτου:
«Κύματι θαλάσσης, τον κρύψαντα πάλαι διώκτην τύραννον, φάτνη κρυπτόμενον, κτείναι ζητεί ο Ηρώδης, αλλ' ημείς συν Μάγοις μέλψωμεν, τώ Κυρίω άσωμεν, ενδόξως γάρ δεδόξασται».
Το άγρυπνο βλέμμα της γιαγιάς μου ανάμεσα στις μετάνοιες και στα σταυροκοπήματα διέκρινε στα στασίδια των ανδρών μέσα στο μισοσκόταδο της εκκλησίας τον άνδρα της, τον παππού μου τον Θανάση, να κοιμάται του καλού καιρού, με το στόμα ολάνοιχτο όπως το συνήθιζε. Εγώ - 7 ή 8 χρονών θα ήμουν- περίμενα την ώρα που θα πρόβαλε στην ωραία πύλη ο παπα-Χρήστος να τρέξω για ν' ανάψω με το άγιο φως τη λαμπάδα μου.
-Τρέχα να ξυπνήσεις τον παππού σου. Θα τον βρει το "Xριστός ανέστη" κοιμισμένο. Τρέχα, ρεζίλι θα γίνει ο ευλογημένος πασχαλιάτικα, ψιθύρισε στ' αυτί μου η γιαγιά.
Ο παππούς μου ο Θανάσης, καφετζής στο επάγγελμα, ήταν θρήσκος αλλά με ένα δικό του τρόπο. Θα μπορούσε να πει κανένας ότι είχε την δικιά του θεολογία. Ό,τι δεν του άρεσε από τις επιταγές της εκκλησίας το προσάρμοζε έτσι ώστε να τον βολεύει. Στα θέματα της νηστείας για παράδειγμα εφάρμοζε το "καφετζής , ασθενής και οδοιπόρος αμαρτίαν ουκ έχει". Στο καφενείο πάντως την Μεγάλη Βδομάδα οι ουζομεζέδες ήταν νηστήσιμοι υποχρεωτικά, αφού πάντα τους προετοίμαζε η γιαγιά μου. Η δική μου συνεισφορά στο μεγαλοβδομαδιάτικο τελετουργικό του καφενείου του παππού μου, ήταν να τον βοηθάω να κρεμάει από την κεντρική λάμπα του μαγαζιού τον βαλέ . Το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης διάλεγε από κάποια παλιά τράπουλα, που είχε για πέταμα, τον βαλέ σπαθί, τον τρυπούσε με ένα σύρμα και με σήκωνε στα χέρια του για να τον δέσω από το άγκιστρο του φωτιστικού, που ήταν πάνω από το κεντρικό τραπέζι του καφενείου. Το κρέμασμα του βαλέ υποτίθεται ότι συμβόλιζε το κρέμασμα του Ιούδα , αλλά στην ουσία σήμαινε την απαγόρευση της χαρτοπαιξίας για τις δυο -τρεις μέρες που απέμεναν μέχρι την Ανάσταση. Στην ιδιαίτερη αυτή καφετζίδικη θεολογική πρακτική όλως περιέργως επιτρεπόταν να παίζουν τάβλι , μια και είχαν συνδυάσει τα ζάρια από το τάβλι, με το μεγαλοβδομαδιάτικο " και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον"
-Τρέχα να τον ξυπνήσεις τον ευλογημένο επανέλαβε πιο επιτακτικά η γιαγιά μου, αναψοκοκκινισμένη από την ντροπή της. Κουδούνια θα μας κρεμάσουν αύριο στο χωριό πέσ’ του.
Τα καινούργια, κατακόκκινα παπούτσια μου αντήχησαν στις πέτρινες πλάκες της εκκλησίας καθώς όλο προθυμία εκτέλεσα κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά την εντολή τής γιαγιάς μου για να τρέξω .
-Ξύπνα παππού, ξύπνα. Ακόμα και ο κυρ Ανδρέας ο ψάλτης σε πήρε χαμπάρι και σε ψέλνει. "Κοιμάται ο Θανάσης και κοιμάται ο Θανάσης", δεν τον ακούς;
Πράγματι εκείνη την στιγμή ο ψάλτης βρισκόταν στην καταβασία του κανόνα του μεγάλου Σαββάτου
«Κύματι θαλάσσης, τον κρύψαντα πάλαι, διώκτην τύραννον...», αλλά στα αυτιά τα δικά μου ακουγόταν λες και έψελνε "κοιμάτι Θανάσης"
Άστραψαν γεμάτα θυμό τα γαλάζια μάτια του παππού μου ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα, καθώς τον άκουσα να μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια του:
- Δυο λεπτάκια κοιμήθηκα κι εγώ ο έρμος, όλη την νύχτα θα με ψέλνει τώρα ο ρουφιάνος...
Η γιαγιά και ο παπούς έχουν κοιμηθεί για πάντα εδώ και χρόνια, το καφενείο έχει γκρεμιστεί κι εγώ έχω πάψει πια να καμαρώνω για κόκκινα παπούτσια. Σήμερα οι τράπουλες που παίζουμε καμιά φορά μπιρίμπα έχουν όλους τους βαλέδες τους ξεκρέμαστους...
------------------------------------------------------------------------
To κείμενο είναι λίγο μπαγιάτικο (από περσινό post), οι ευχές μου όμως είναι ολόφρεσκες προς όλους :
Να πάρετε, να δώσετε και να μοιραστείτε ό,τι οι ψυχές σας λαχταρούν...

Στα καλλιστεία του βυζαντινού ΑΝΤ1 οι υποψήφιες με τις μεταξένιες εσθήτες περνούσαν βαδίζοντας με χάρη μπροστά από τον αυτοκράτορα. Ο εικονομάχος βυζαντινός αυτοκράτορας Θεόφιλος ήταν ο πρόεδρος της επιτροπής αλλά συγχρόνως και το έπαθλο αυτών τών αγώνων ομορφιάς και εξυπνάδας. Η νικήτρια θα γινόταν σύζυγος του και επομένως αυτοκράτειρα του βυζαντίου. Ανάμεσα στις υποψήφιες που είχε διαλέξει η αυλή ήταν και η Κασσιανή. Ο Θεόφιλος (προσωπικά τον φαντάζομαι σαν ένα λιμοκοντόρο της εποχής του), θέλοντας να δοκιμάσει ποιος ξέρει τι, πετάει στην Κασσιανή το μισογύνικο πείραγμα : “Εκ γυναικός (της Εύας) ερρύη τα φαύλα". Η απάντηση της Κασσιανής, “αλλά και διά γυναικός (της Θεοτόκου) πηγάζει τα κρείττω", έμεινε στην Ιστορία. Οι ιστορικοί λένε ότι η Κασσιανή ερυθρίασε (στον αυτοκράτορα μιλούσε στο κάτω κάτω), αλλά ούτε τα έχασε, ούτε υπολόγισε ότι θα έχανε το θρόνο, ούτε δέχθηκε να προδώσει την αλήθεια και το φύλο της. . Οι θεολογούντες βλέπουν αυτές τις 7 λέξεις ως μία σύνοψη της ορθόδοξης χριστιανικής θεολογίας. Εγώ την ξεχωρίζω για τον "τσαμπουκά" της. Ο Θεόφιλος ξεροκαταπίνοντας την χυλόπιτα που του κέρασε η Κασσιανή, της γύρισε την πλάτη και έδωσε το χρυσό μήλο της εκλογής στην (α' επιλαχούσα θα λέγαμε σήμερα) Θεοδώρα.
Στην συνέχεια η Κασσιανή έγινε μοναχή προσφέροντας όλη την περιουσία της για να χτιστεί η περίφημη τότε μονή “Εικασίας της μοναχής, ευσεβεστάτης και παρθένου ωραίας τω είδει”. Η μοναχή πια Κασσιανή διακρίθηκε στην ποίηση και ένα από τα ποιήματα της είναι και το γνωστό ως "τροπάριο της Κασσιανής" που αναφέρεται στην πόρνη Μαγδαληνή και θα το ακούσουμε Μεγάλη Τρίτη στις ορθόδοξες εκκλησίες :
"Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή...."
Η λαϊκή παράδοση που τρελαίνεται για μεγάλους έρωτες και μεγάλες χυλόπιτες προσπάθησε ανιστόρητα να χαρίσει το 50% του ποιήματος στον Θεόφιλο, πλάθοντας την εξής συνέχεια της ιστορίας:
O Θεόφιλος επισκέφτηκε το μοναστήρι της Κασσιανής, την ώρα που η Κασσιανή έγραφε το περίφημο δοξαστικό ποίημά της: “Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις...”, και επειδή η Κασσιανή έφυγε δήθεν τρέχοντας και άφησε ημιτελές το ποίημα μέχρι το “... καταφιλήσω τους αχράντους Σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις...”, πήρε την πένα ο όχι τόσο πολύ έξυπνος αυτοκράτορας και έγραψε το υπόλοιπο που λέει: “ων (ποδών) εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη” κάνοντας δήθεν μ’ αυτό τον τρόπο ο Θεόφιλος υπαινιγμό στη φυγή της Κασσιανής μόλις άκουσε τον κρότο των βημάτων του αυτοκράτορος.
Κι εδώ αδικημένη η Κασσιανή λοιπόν. Αιώνες μετά,η ίδια και το έργο της εξακολουθούν να πέφτουν θύματα του μισογύνη και άμουσου Θεόφιλου.
To post είναι περσινό. Το ξανανεβάζω γιατί δεν έχω τίποτε άλλο επίκαιρο για να αφιερώσω στη Μιραντολίνα, που πέρασε από το...αραχνιασμένο blog μου για να μου ευχηθεί. Τις πασχαλινές ευχές μου σε όλη την μπλογκογειτονειά τις κρατάω για...νεώτερη επανάληψη περσινού κειμένου.

Δεν είναι τόπος, για να πώ "φεύγω", ούτε υποχρέωση, για να πω "αποφεύγω"
Δεν είναι τρένο, για να πω "κατεβαίνω", ούτε ταξίδι για να πω "έφτασα"
Δεν είναι επιχείρηση για να πω "επτωχεύσαμε", ούτε μαγαζί να του βάλω λουκέτο.
Eίναι ένα pocket size blog-άκι, που με συντρόφευσε σχεδόν ένα ολόκληρο χρόνο.
Του άλλαξα αρκετές φορές εμφάνιση και πιο πολλές φορές τα φώτα.
Με 248 + 1 μικρά συνήθως post, σαν σημειώματα πάνω στο ψυγείο ή στον καθρέφτη...
Με θέματα άλλοτε σοβαρά, άλλοτε αστεία κι αρκετές φορές χαζά.
Με πολλαπλάσια comments...
Mε ...διεθνείς σχέσεις με Ιαπωνία( γεια σου hiromaκi!) και Βραζιλία ( γεια σας Lágrima Psicodélica)
Mε πολλούς φίλους... Πολλούς και καλούς.
Και μ' ένα και μοναδικό εχθρό :εμένα. Ή μάλλον το χαρακτηριστικό μου γνώρισμα να βαριέμαι εύκολα, που τελικά νίκησε.

31/1/05 - 27/1/06 λίγο πριν κλείσει ο κύκλος, λίγο πριν ο χρόνος σα φίδι δαγκώσει την ουρά του, το blog αυτό αφήνεται ακυβέρνητο να ταξιδέψει μέσα στον ωκεανό των πληροφοριών του διαδικτύου. Σιγά σιγά ο αριθμός των επισκεπτών θα φθίνει. Κάποιοι θα το επισκέπτονται στην αρχή για λίγες μέρες από συνήθεια.Κάποιοι άλλοι θα το επισκέπτονται στην τύχη ψάχνοντας στο google για bourdela (ήταν η αναζήτηση που καθημερινά μού έφερνε 3-4 επισκέπτες από τις μηχανές αναζήτησης).
Θα το επισκέπτομαι κι εγώ που και που.
Η Μπλογκοτίνη κυλάει στο αίμα μου.

Υ.Γ 1 : Κι έλεγα να μη το κάνω μελό... Αλλά πού θα ξαναβρεθεί ευκαιρία για ένα τέτοιο γκραντ φινάλε;
Πάμε γι΄άλλα...
Υ.Γ 2 : Μή γράψετε μεγάλες κακίες στα comment. Σας βλέπω...
:-)

Σε λίγο κλείνω ένα χρόνο στα blog και διαπιστώνω ότι άλλαξαν κάποιες από τις μπλογκολογικές μου συνήθειες .

Σταμάτησα να διαβάζω blogs που έχουν κλειστά σχόλια. Θέλω, όταν διαβάζω κάτι που με κεντρίζει σ΄ένα blog, να μπορώ να γράψω την γνώμη μου ή έστω την βλακεία μου. Και θυμώνω όταν δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Έτσι αγαπητoί μου συμπλόγκερς Vagelaka και Lili -ξέρω ότι θα τα βάψετε μαύρα τώρα που το μαθαίνετε- αλλά σταμάτησα να επισκέπτομαι τα μέρη σας.

Σταμάτησα να γράφω σχόλια σε blog που έχουν moderating on στα σχόλιά τους.Ξέρω ότι τα σχόλιά μου δεν θα κοπούν ποτέ αφού δεν ξεπερνάνε τα όρια της ανοχής του μοντερεύοντος blogger , αλλά διαφωνώ με την πολιτική του moderating. Προσωπικά προτιμώ να σβύνω τα πολύ κακόβουλα ή άσχετα με το θέμα σχόλια αφού ανέβουν, παρά να τα σβύνω προληπτικά. Έτσι αγαπητέ πιτσιρίκο γλυτώνεις από τα σχόλιά μου.

Σταματώ να γράφω σχόλια σε blog που γράφουν ένα post σήμερα και το σβύνουν αύριο. Θυμώνω όταν ρωτάω κάτι και ψάχνοντας να δω τι απάντηση δόθηκε, δεν βρίσκω ούτε απάντηση, ούτε το σχόλιο με την ερώτησή μου αλλά ούτε και το post στο οποίο γράφτηκε το σχόλιό μου. Καμιά φορά μάλιστα δεν βρίσκω ούτε το ίδιο το blog. Το έχει Mac-ελέψει ο ίδιος ο blogger.

Σταμάτησα να διαβάζω τα σχόλια στο blog του Νίκου Δήμου. Ο αριθμός των σχολίων είναι πλέον τεράστιος (πάνω από 500!) και η ανάγνωσή τους απαιτεί χρόνο ίσο με το ωράριο υπαλλήλου του αθάνατου ελληνικού δημοσίου. Ωραία είναι τα ρεκόρ, αλλά δημιουργούν προβλήματα λειτουργικότητας και τελικά η γιγάντωση αυτή του αριθμού των σχολίων και των σχολιαστών εμποδίζει πιστεύω την πραγματική επικοινωνία. Φυσικά ο Νίκος Δήμου δεν μπορεί να κάνει τίποτε για να εμποδίσει το τσουνάμι των σχολίων και προς το παρόν πιστεύω πως το απολαμβάνει.

Σταμάτησα να επισκέπτομαι τα blog της "Louella Parsons" και της "Hedda Hopper". Έμεινα λίγο πίσω στα κουτσομπολιά της μπλογκογειτονιάς, αλλά δεν βαριέσαι...

Τέλος οσονούπω θα σταματήσω να διαβάζω και το δικό μου blog... To Ψιλοβαρέθηκα.

Tι είναι αυτό
που πριν λίγες μέρες -σύμφωνα με τα δελτία ειδήσεων- ήταν
απειλή,
εφιάλτης,
κίνδυνος,
θάνατος,
όλεθρος,
που μας άφησαν να το ξεχάσουμε με την κακοκαιρία,
αλλά θα μας το ξαναθυμίσουν τα κανάλια όταν δεν θα έχουν άλλες τρομο-ειδήσεις για σεισμούς, λιμούς, λοιμούς και καταποντισμούς;

Να το πάρει το ποτάμι;

Τίτλοι που θα βοηθήσουν τον Άκη Παυλόπουλο να γουρλώσει με περισσότερη φυσικότητα τα μάτια του στο επόμενο δελτίο ειδήσεων. Χωρίς πολλά "ρο" παρακαλώ...

• Χιονιάς- Φονιάς

• Χειμώνας-Τρομοκράτης

• Λευκός Εφιάλτης

• Πανικός Στους Πάγους

• Σε λευκό κλοιό η χώρα

• Παράλυτο κράτος

• Πολικές Συνθήκες

• Πολικές αρκούδες στα βόρεια προάστια

• Κατάψυξη όλη η χώρα-Κυβέρνηση "μπάρμπα Στάθης"

• Σχιζοφρενής φονιάς με το πριόνι ο χιονιάς, έκοψε την Ελλάδα στα δύο

• Εξ΄ανατολών το νέο κύμα κακοκαιρίας! Σατανικό σχέδιο της Τουρκίας.

• Στα Τέμπη η Ελλάδα αναστενάζει

• Κυβέρνηση υπό το μηδέν - Στα ύψη οι τιμές σε λάχανα και πετρέλαιο.

• Ενώ η Νατάσα εμφανίστηκε με καινούρια γούνα, χιλιάδες άστεγοι πεθαίνουν στη Ρωσία

• Ποιος κατούρησε το χιόνι έξω από τη βίλα της Γιάννας ; Αποκλειστικό!
• Και μέσα στον πανικό: Η Βίση στη Eurovision για τρίτη φορά... Τι 30, τι 40, τι 50
• 901-678-6789 Τηλεφωνείστε και κερδίστε : 1 τόνο πετρέλαιο.
  
• Η Παναγιά η Σιβηριώτισσα να βάλει το χέρι της